Anoreksja i bulimia – zagrożenie zdrowia i życia

mgr Jagoda Zajączkowska – psycholog, psychoterapeuta, coach

www.pogoda-ducha.pl

Anoreksja i bulimia to dwie różne postacie zaburzeń odżywiania

Obsesyjne kontrolowanie wagi, chorobliwe odmawianie sobie jedzenia, restrykcyjne diety i treningi sportowe ponad siły; zmuszanie się do wymiotów, stosowanie tabletek przeczyszczających – a wszystko po to, by jeszcze bardziej schudnąć.

Anoreksja i bulimia nie mogą tak naprawdę współwystępować w tym samym czasie. Zazwyczaj diagnozuje się jedną z nich, chyba że zaburzenie nie jest na tyle specyficzne, żeby objawy były zgodne z kryteriami diagnozy.

Czym różni się bulimia od anoreksji?

Błędnie uważa się, że bulimię od anoreksji odróżnia fakt występowania napadów objadania się i zmuszania się do wymiotów. Jest to przekonanie nieprawdziwe, ponieważ oba zaburzenia mają taki sam rdzeń – nadmierną koncentrację na własnej figurze i wadze oraz próby kontrolowania ich, i zmiany wyglądu swojego ciała.

Anoreksja przeczyszczająca i restrykcyjna

W przypadku obu tych zaburzeń osoby chore mogą stosować różne sposoby, których celem jest obniżenie wagi. Może to być zarówno podejmowanie restrykcyjnych diet, jak i zachowania kompensacyjne, czyli wymioty, stosowanie środków przeczyszczających, moczopędnych czy nadmiernych ćwiczeń.

Najważniejszym elementem odróżniającym anoreksję od bulimii jest waga. W anoreksji jest to zawsze waga minimum 15% poniżej normy, natomiast w bulimii waga ulega okresowym wahaniom, może też występować lekka nadwaga lub niedowaga. Istnieją dwa typy anoreksji: przeczyszczający oraz restrykcyjny. Niejednokrotnie typ przeczyszczający jest mylony z bulimią, ponieważ przy anoreksji przeczyszczającej mogą występować wymioty. Typ restrykcyjny anoreksji charakteryzuje się natomiast próbami obniżenia swojej wagi wyłącznie przez stosowanie restrykcyjnych diet.

Jak leczyć anoreksję i bulimię?

Na szczęście zaburzenia odżywiania można wyleczyć, można podejmować próby uporania się z nimi. Dobrą metodą leczenia jest terapia poznawczo-behawioralna. Jest ona skuteczna w większości przypadków i przynosi pacjentom dużą ulgę oraz poprawę stanu zdrowia. Leczenie zaburzeń odżywiania jest dość skomplikowane, ponieważ pacjenci zgłaszają się zazwyczaj w bardzo późnym stadium choroby. Wcześniejsze ich zachowania często nie są zauważane przez rodzinę lub jeżeli są zauważane, to pacjenci zaprzeczają temu, uważają, że to nie jest groźne. Brak motywacji u pacjentów z zaburzeniami odżywiania często staje się czynnikiem utrudniającym proces leczenia. Terapia wymaga kompleksowego podejścia, czyli leczenia nie tylko od strony psychologicznej, ale również opieki innych specjalistów, takich jak psychiatrzy, specjaliści zajmujący się hormonami oraz leczeniem układu pokarmowego. Wiąże się to z faktem, że wyniszczenie organizmu przy zaburzeniach odżywiania jest bardzo duże, co może zagrażać zdrowiu, a nawet życiu osoby chorej.