dr n. med. Tomasz Floriańczyk – specjalista kardiolog dziecięcy
Siniaki, najprościej mówiąc, to zaburzenia krzepnięcia krwi.
Siniaki tworzą się najczęściej po silnym uderzeniu lub upadku.
Siniaki są skutkiem mikrourazów naczyń krwionośnych. Po to, by krew prawidłowo krzepła potrzebne są trzy elementy: poprawnie funkcjonująca ściana naczyniowa, odpowiedni poziom płytek krwi oraz czynników krzepnięcia. Problemy z zaburzeniami krzepliwości krwi nie są domeną kardiologii dziecięcej, to domena hematologii i onkologii dziecięcej.
Czy choroba naczyniowa może prowadzić do powstawania siniaków?
Tak, ale najczęściej ich tworzenie związane jest z zaburzeniami układu czynników krzepnięcia, czyli ze skazami krwotocznymi (np. hemofilią) lub ewentualnie z małopłytkowością. Są pewne rzadko występujące zespoły, które na skutek anomalii rozwojowych mogą sprzyjać tworzeniu się siniaków. Jest to o tyle obszar zainteresowania kardiologii, że w chorobach tych obserwujemy inne patologie, które mogą wymagać leczenia. Są to np. przetoki czy nieprawidłowe połączenia pomiędzy naczyniami. Ogólnie jednak, siniak, nazywany fachowo podbiegnięciem krwawym, to najczęściej problem osoczowy lub problem płytkowy.
Siniaki a układ krążenia
Dzieci, ze względu na ruchliwość i dużą aktywność, są częściej niż dorośli narażone na różnego rodzaju urazy, których skutkiem bywają większe lub mniejsze siniaki. Posiniaczone nogi dziecka to dosyć naturalny widok.
Siniaki powstają po uderzeniu na skutek mikrourazów naczyń krwionośnych. Krew wydostaje się z uszkodzonego naczynia i przenika do tkanek.
Siniak tworzy się, gdy na skutek uderzenia pęka naczynie krwionośne i krew rozlewa się, nasączając tkanki.
Wielkość siniaka zależy od siły uderzenia, miejsca na ciele oraz wrażliwości i rodzaju skóry. Siniaki zazwyczaj nie są groźne i po kilku-, kilkunastu dniach same znikają. Stopniowo się wchłaniają, zmieniając barwę z czerwonej, przez sino-fioletową, aż do żółtobrązowej. Zmiana koloru wiąże się z rozkładem hemoglobiny.
Co przyspiesza gojenie?
Podobny jest mechanizm powstawania krwiaka. W wyniku urazu, krew wydostaje się z uszkodzonego naczynia krwionośnego. Zbiera się w jednym miejscu i uciska tkanki (nie nasącza ich jak w przypadku siniaków). Tak jak siniaki, krwiaki z reguły nie są niebezpieczne i samodzielnie się wchłaniają. Można przyspieszyć ten proces przykładając przez pierwsze 2-3 dni zimne okłady w miejscu urazu. Dzięki temu obrzęk i wylew będą mniejsze. Potem można smarować specjalną maścią lub żelem na stłuczenia.
Kiedy do lekarza?
Do lekarza warto pójść, kiedy krwiak lub siniak jest duży, rozległy, jeśli długo nie znika i boli, a skóra jest spuchnięta. Niebezpieczne mogą też być krwiaki i siniaki powstałe na głowie. Po urazie głowy (np. w wyniku uderzenia z dużą siłą o twardą powierzchnię, upadku na głowę) lepiej sprawdzić, czy nie stało się coś poważniejszego. Na przykład czy nie doszło do wstrząśnienia mózgu lub nie utworzył się krwiak w mózgu. Szczególnie niebezpieczne są siniaki u dzieci z zaburzeniami krzepnięcia krwi, np. chorych na hemofilię, ze skazą płytkową lub z inną skazą krwotoczną.
Siniaki powstają zazwyczaj w wyniku uderzenia lub urazu. Następuje wówczas uszkodzenie naczynia krwionośnego, krew wylewa się i przenika do tkanek. Niektóre choroby związane z zaburzeniami krzepliwości krwi, np. hemofilia, skaza płytkowa czy naczyniowa, sprzyjają częstemu tworzeniu się siniaków.
