Gimnastyka umysłu, czyli kinezjologia edukacyjna

Agnieszka Klembowska – kognitywistka, trener Brainobrain

wesoła@brainobrain.pl

Brainobrain Wesoła

Gimnastyka umysłu trzyma w formie także ciało

Kinezjologia edukacyjna to inaczej system Paula Dennisona. Jest to system pewnych ćwiczeń, również oddechowych, z elementami filozofii wschodniej.

Według autora system ten miał mieć dobry wpływ na różne problemy u dzieci, takie jak: dysgrafia, dysleksja, stres, a nawet ADHD. Zdajemy sobie jednak sprawę z tego, że teoria Paula Dennisona nie jest do końca teorią naukową. Nie została poddana odpowiedniej weryfikacji naukowej. Trudno mówić o pełnej skuteczności tej metody, szczególnie w przypadkach, kiedy naprawdę mamy do czynienia z funkcjonalnym ADHD. Natomiast metoda ta ma bardzo fajne elementy, które wspierają rozwój. To taka gimnastyka umysłu.

Gimnastyka umysłu -ćwiczenia naprzemienne

Jednym z tych elementów są np. ćwiczenia naprzemienne z przekraczaniem linii dośrodkowej ciała, które wykorzystujemy podczas naszych zajęć. Jest to dla dzieci fajny sposób, żeby się wyskakać, w krótkim czasie zmęczyć i jednocześnie się odprężyć. Ćwiczenia naprzemienne bardzo poprawiają koordynację ciała. A trafiają do nas dzieci, nawet 9-10-letnie, które mają problem z wykonaniem tych ćwiczeń, choć powinny już umieć jeździć na rowerze. To jest taki sprawdzian koordynacji, zmysłu równowagi i zmysłów naprzemiennych. Dlatego właśnie ćwiczymy. Dzieci się cieszą. Nabywają też pewności siebie oraz wiary we własne siły, kiedy widzą, że po miesiącu zaczyna im wychodzić coś, co im się okropnie myliło i nie mogły tego zrobić. Powoli stają pewniejsze. Koordynacja ruchowa jest lepsza i wykonują dane ćwiczenie równie dobrze jak ich rówieśnicy.

Prawą ręką przez lewe ramię

Linia dośrodkowa przebiega przez środek ciała. Dla niektórych dzieci wszystkie ćwiczenia, podczas których ręka albo noga przekracza tę linię, a do tego jeszcze w rytmie naprzemiennym (raz lewa raz prawa w jakimś narzuconym tempie), stanowią problem. W ogóle przejście przez tę linię dośrodkową – kiedy np. prawą ręką musimy zrobić coś po lewej stronie ciała, okazuje się wcale nie takie proste. Jest to umiejętność, którą należy ćwiczyć i da się ją wyćwiczyć. Są jednak dzieci, które mają z tym duży kłopot.

Na przykład takie ćwiczenie: przez minutę coraz szybciej unosimy kolana i dotykamy przeciwną ręką. Następnie unosimy pięty i również dotykamy przeciwną ręką. Okazuje się, że dzieci radzą sobie z dotykaniem kolan, ale dotknięcie przeciwną ręką pięty powoduje, że się przewracają. Nie potrafią skoordynować tego ruchu. Istnieje bardzo dużo tego typu ćwiczeń, właśnie z przekraczaniem linii dośrodkowej z przodu albo z tyłu – co jest jeszcze trudniejsze.