Prawidłowy poziom cukru we krwi dziecka

dr Michał Mularczyk – internista, kardiolog interwencyjny, dietetyk

www.bezkalorii.pl

Prawidłowy poziom cukru jest niezbędny dla poprawnego funkcjonowania organizmu – nie tylko utrzymania jego właściwej wagi, ale także zdolności koncentracji, metabolizmu i kondycji psychicznej.

Prawidłowy poziom cukru określa się bada niem krzywej glikemicznej

Doustny test obciążenia glukozą, inaczej krzywa cukrowa, test tolerancji glukozy lub krzywa glikemiczna, jest jednym z podstawowych badań wykonywanych u osób, które mają nieprawidłowe stężenie cukru we krwi lub są z grup ryzyka. Stężenie glukozy we krwi na czczo nie powinno być większe niż 99 jednostek.

Pacjentów prowadzę już paręnaście lat i nie miałem pacjenta, który miałby poziom cukru powyżej 100 jednostek  i nie rozwinął stanu przedcukrzycowego, cukrzycy lub chorób pokrewnych, czyli nadciśnienia, zawału serca, udaru mózgu. To są generalnie podobne choroby.

Prawidłowe stężenie glukozy we krwi

Wynik 100 jednostek jest już wynikiem nieprawidłowym, który powinien zwrócić uwagę pacjenta lub rodziców pacjenta, żeby coś z tym zacząć robić.

Należy najpierw go zapytać czy nie ćwiczył wcześniej, bo ćwiczenia mogą spowodować wzrost stężenia cukru we krwi. Pytamy też, dziecko czy nie było długo głodne – głód wzmaga produkcję glukozy. W praktyce wygląda to tak, że od momentu pobudki do momentu pobrania krwi, oczywiście na czczo nie powinno minąć dłużej jak pół godziny – godzina. Po godzinie stężenie nie powinno być  większe niż 180 jednostek. Różne źródła podają nieco inne wartości: niektórzy mówią, że powinno to być 200 jednostek. Jeśli pomiar wskazuje 180 jednostek to wiadomo, że ten cukier zaczyna być niebezpiecznie wysoki. Jeżeli cukier w drugiej godzinie po obciążeniu glukozą spada poniżej 100 jednostek, to jest to wynik, który mówi o tym, że najprawdopodobniej mamy hiperinsulinizm i insulinooporność.

Krzywa cukrowa

Od wielu lat robię pacjentom już tylko badanie stężenia glukozy na czczo razem ze stężeniem insuliny; po godzinie i po dwóch powtarzam to samo badanie.

Jeżeli cukier utrzymuje się na odpowiednim poziomie, czyli ta krzywa ma dobry kształt, to patrzymy jakim to jest kosztem, ile insuliny zostaje zużyte po to, żeby ten cukier utrzymać w normie.

Okazuje się często, że taki pacjent na śniadanie wydziela około 200 jednostek insuliny i to jest dużo za dużo.

Przy wyniku powyżej 140 jednostek mamy już taki oficjalny stan przedcukrzycowy, czyli mamy nietolerancję cukru.

Przy okazji każdego kłucia, szczególnie u bardziej pulchnych dzieci, zróbmy także badania cukru.

Krzywa cukrowa to test tolerancji glukozy. W przychodni pacjentowi pobiera się krew, z której oznacza się wyjściowe stężenie cukru. Pacjent otrzymuje 75 g glukozy rozpuszczone w 250–300 ml wody do wypicia w ciągu 5 minut, a po 60 minutach pobiera się kolejną próbkę krwi, a trzecią po kolejnej godzinie. Prawidłowe wartości dla dzieci i młodzieży to 70-110 mg/dl na czczo i 70-140 mg/dl 2 godziny po posiłku.

Jak uchronić dziecko przed cukrzycą?

Gdy mamy pulchniejsze dziecko to rola jego rodziców jest taka, żeby nie prowadzać go do innych, pulchniejszych kolegów. Jeżeli mamy spotkanie dzieciaków, wybierzmy raczej dzieci chudsze, nie dlatego, że będą mówiły o naszym dziecku, że jest grube, bo to jest dla naszego dziecka zła motywacja. Chodzi o to, żeby dziecko uczyło się ich sposobów postępowania: co robią dzieci szczuplejsze, a czego nasze nie robi i dlaczego powstaje ta różnica w masie ciała.

Częściowo to będą genetyczne uwarunkowania i wiem o tym, ale spora część przypadków otyłości jest wynikiem oddziaływania środowiska. Dziecko obserwuje swojego brata, siostrę, rodziców – wszyscy pulchni, więc ono zachowuje się tak samo.

Dlaczego należy badać poziom cukru we krwi dziecka?

Podstawowe powody, dla których warto przy każdej okazji badać stężenie glukozy we krwi to ustalenie czy poziom cukru mieści się w normie i ewentualnie wczesne wykrycie hiperglikemii, hipoglikemii i cukrzycy.
Objawy, które dodatkowo powinny nas zaniepokoić i skłonić do przeprowadzenia badania to nieuzasadnione, wzmożone pragnienie, częstsze oddawanie moczu, osłabienie dziecka, zaburzenia widzenia oraz niegojące się rany.