mgr Jagoda Zajączkowska – psycholog, psychoterapeuta, coach
www.pogoda-ducha.pl
Anoreksja to poważna, potencjalnie śmiertelna choroba – jak ją rozpoznasz?
Jeżeli zostaje zdiagnozowana to podejmuje się leczenie psychiatryczne. Ważne! Anoreksje można jedynie zaleczyć, a jej skutki psychiczne, czasem także fizyczne – ciagną się przez całe życie
Czym może objawiać się anoreksja u nastolatki? Na początku pojawia się duże zaabsorbowanie swoją wagą i wyglądem. Dziewczynki podejmują też pierwsze próby stosowania różnych diet, z czasem coraz bardziej restrykcyjnych.
Diagnoza anoreksji
Najważniejszym czynnikiem w rozpoznaniu anoreksji jest niedowaga – minimum 15% poniżej normy. Pacjenci z anoreksją ogromnie lękają się otyłości i przybierania na wadze, a ich życie okupione jest ogromnym cierpieniem, związanym z ciągłą walką ze sobą. Walczą więc ciągle, żeby nie zjeść, żeby znaleźć skuteczny sposób na bycie szczupłym.
Anoreksja to bardzo poważne zaburzenie odżywiania. Osoby chore na anoreksję mają zniekształcony obraz siebie, postrzegają się jako grube lub wręcz otyłe, mimo że ich waga drastycznie spada poniżej normy.
Jak w krzywym zwierciadle
Wszystkie zaburzenia odżywiania mają bardzo podobny rdzeń, którym jest nadmierna koncentracja na swojej wadze i figurze, a konsekwencją zniekształconego obrazu własnego ciała są usilne próby zmiany siebie. Niestety w zaburzeniach odżywiania poprzeczka jest cały czas ruchoma. Osoby z anoreksją postrzegają siebie jako zbyt grube czy wręcz otyłe, mimo że ich waga często spada poniżej normy i obiektywnie jest zupełnie inaczej.
Potrzeba niesutającej kontroli
Niezwykle ważne w rozpoznaniu anoreksji jest to, że niedowaga nie jest skutkiem chorób somatycznych czy problemów ze zdrowiem, lecz celowych działań danej osoby, np. podejmowania restrykcyjnych diet. Chorzy na anoreksję chcą za wszelką cenę obniżyć swoją wagę, więc wymiotują po posiłku, stosują środki przeczyszczające lub moczopędne, przyjmują środki hamujące łaknienie, ciągle ćwiczą. Konsekwencje anoreksji dotykają wszystkich sfer naszego życia, ponieważ nadmierna fiksacja na temacie jedzenia oraz natrętne myśli z nim związane, utrudniają normalne codzienne funkcjonowanie. Osoby cierpiące na tę chorobę rezygnują z dotychczasowych zainteresowań, ze spotkań z przyjaciółmi i z rodziną, ponieważ bardzo często aktywności te łączą się z ekspozycją swojego ciała albo z jedzeniem społecznym. Heroiczna walka z samym sobą i każdorazowe odmówienie sobie posiłku jest dla osób z anoreksją dużą satysfakcją oraz pokazaniem sobie, że ma się kontrolę.
Anoreksja to zagrożenie życia
Pomimo tego, że jedzenie jest tak trudnym tematem dla osób z zaburzeniami odżywiania, staje się ich głównym zainteresowaniem w życiu. Właśnie na jedzeniu koncentrują się najbardziej. Kolekcjonują przepisy kulinarne, przyrządzają posiłki dla swoich bliskich, ale sami ich nie jedzą. Unikają też sytuacji, w których byłyby narażone na to, że ktoś widzi jak jedzą, że ktoś tego pilnuje. Dlatego właśnie choroba destruktywnie wpływa na życie społeczne i relacje międzyludzkie. W anoreksji, ze względu na ogromną niedowagę, nie tylko aspekty psychologiczne, ale również fizjologiczne są zagrożeniem dla pacjentów. Organizm pozbawiony dostępu do jedzenia, energii i składników odżywczych stopniowo coraz bardziej się wyniszcza. W skrajnych przypadkach może to nawet doprowadzić do śmierci.
Drastyczne diety, stosowanie środków przeczyszczających, spędzanie wielu godzin na wykonywaniu ćwiczeń fizycznych i coraz mniej człowieka. O bardzo poważnym zaburzeniu odżywiania, jakim jest anoreksja, mówi Jagoda Zajączkowska - psycholog, psychoterapeuta, coach.
